Cozy times ahead

In de VS zijn ze helemaal gek op de herfst (fall, niet autumn). Pompoen, halloween, thanksgiving, de mooie kleuren van de bomen. Ik geloof dat ik een beetje ben aangestoken door het enthousiasme daar! Of misschien komt het doordat de herfst dit jaar zo zacht is, met veel zon. Ik geniet er in ieder geval volop van.

Een vriendin van mijn nieuwe studie heeft een poëziealbum, dat ze nog steeds bijhoudt. Het heeft een tijdje  (een half jaar… sorry!) in de kast gelegen voor ik wist wat ik erin wou zetten, maar gisteravond kwam het er eindelijk van. Tijl had voor het eerst DND en zat met zijn groep in de huiskamer, ondertussen zat ik lekker te knutselen op de studeerkamer. Eerst leek het me niet handig om thuis te zijn terwijl er continu gepraat wordt in de huiskamer, maar eigenlijk was het juist heel fijn, want daardoor kon ik eens niet mijn gebruikelijke dingen doen (lezen, bijv.) en kwam ik uit bij knutselen. Ik besloot een soort mini-collage in het poëziealbum te maken, inclusief wat uitspraken die ik leuk/mooi vind. Het moet natuurlijk wel een beetje cliché blijven ;) nu ben ik helemaal geïnspireerd om meer te gaan knutselen, ik heb vandaag ook al een aantal leuke DIY’s uitgezocht. Mocht ik ze ook daadwerkelijk uitvoeren dan is er een kans dat ze hier nog voorbijkomen.

Ik hou heel veel van dagen waar ik de deur niet uit hoef en lekker kan studeren. Dit was afgelopen zaterdag. Ik weet niet of jullie dat herkennen maar ik kan hier zo blij van worden: thee (uit mijn favo mok, van de vegan bakery in Bloomington), broodjes met brie uit de oven, pennen en markeerstiften erbij en studeren maar. Het allerliefst werk ik de hele dag aan hetzelfde vak, dan kom ik in zo’n fijne werkflow. En dat dan onderbreken met, bijvoorbeeld, zelf pepernoten bakken. Die je dan daarna bij de thee kan opeten.

Tijl en ik hebben deze zomer allebei een postcrossing profiel aangemaakt. Nu sturen we dus kaarten naar mensen over de hele wereld, en vinden we in de brievenbus kaarten uit Turkije, de Filipijnen en Rusland. Het is altijd grappig om te proberen aan de kaart te zien voor wie hij is. Deze twee zijn trouwens niet voor ons maar van ons. Veel mensen vragen om kaarten met typische dingen van je land/stad/omgeving. We hebben niet echt van die ‘groetjes uit…’ kaarten, maar proberen toch altijd iets leuks te vinden in onze stapel.

Nu ik terug ben uit de VS heb ik het wandelen weer opgepakt. Met Janneke en Suus spreek ik vaak ’s ochtends af om een wandeling door de bossen in de omgeving te maken. Dat is zo’n heerlijk begin van de dag! Zelfs als het een beetje regent is het nog lekker, mits je op tijd thuis bent om nog even droge kleren aan te kunnen trekken voor je naar college moet. Ik heb altijd het idee dat ik me na zo’n wandeling de rest van de dag supergoed kan concentreren. Het bos is prachtig op dit moment, en stiekem is het helemaal nog niet zo koud.

 

Hoewel ik Bloomington nog steeds mis ben ik ook blij om weer gewoon thuis te zijn, in ons eigen fijne huisje. Een van onze buren zei al tegen Tijl toen ik nog weg was: ‘gelukkig hebben jullie katten samen, dan weet je zeker dat ze nog terugkomt, ze mist ze zo’. Ik hoop echt dat het er ooit nog van komt om voor een wat langere tijd in Amerika te gaan studeren/werken. Liefst in Bloomington of Californië, maar stiekem zou ik volgens mij op veel plaatsen gelukkig kunnen zijn. En het is een stuk makkelijker voor katten dan voor mensen om het land in te mogen. Dat heb ik dus echt al uitgezocht, ja.

Mijn eigen keuken heb ik ook wel gemist, nu ik weer terug ben sta ik heel veel in de keuken. Ik kreeg via postcrossing een kaart van een Franse chefkok met daarop haar favoriete recept voor koekjes. Ze waren inderdaad heerlijk (extra lekker omdat het recept in het Frans was en ik maar een woord hoefde op te zoeken). Ik heb haar mijn favoriete brownierecept teruggestuurd, ik ben benieuwd wat ze ervan vindt.  De pizza op de foto maakte ik met allerlei restjes die we nog in huis hadden. We eten vrij vaak zelfgemaakte pizza, maar dit was de eerste keer dat ik de moeite had genomen om pizza from scratch te maken voor mezelf. Meestal eet ik in mijn eentje liever iets makkelijks en doe ik niet zoveel moeite.

 

 

Doe nooit iets omdat het goed staat op je CV

Of: waarom ik dat niet (meer) doe.

Mijn ervaring met dingen doen omdat ze goed op mijn CV zouden staan is niet echt positief. Het is voor mij heel moeilijk om iets te doen waar ik niet echt in geloof, waar ik niet intrinsiek achter sta, alleen omdat het goed staat op mijn CV. Als ik doe zonder intrinsieke motivatie kost het me veel moeite en gaat het niet zo goed. Eigenlijk heeft niemand daar iets aan.

De reden dat ik besloot me voortaan niets mee aan te trekken van mijn CV is dat ik me op een gegeven moment realiseerde dat je niets hebt aan een CV vol met dingen waar je niet intrinsiek blij van wordt, waar je geen voldoening uit haalt. Want dat CV helpt je vooral bij het krijgen van een baan waar je niet intrinsiek blij van wordt en waar je niet echt voldoening uit haalt.

Ter illustratie: volgend kalenderjaar moet ik een masterstage doen, en de deadline voor het inleveren van een stagevoorstel is over ruim een maand. Veel mensen raden me aan om in mijn stage op zijn minst onderzoek met EEG of fMRI te doen (ik studeer cognitive neuroscience). Ik weet nog niet precies wat ik wil gaan onderzoeken, maar bij elk idee wat ik heb komt als methode behavioural of eye-tracking in me op. Ik zie op het moment veel meer in het doen van dat soort onderzoek. Als ik dat vertel krijg ik soms als waarschuwing dat het moeilijk kan zijn om een PhD plek te vinden, en dat het vaak voordelig werkt als je ervaring hebt met op zijn minst fMRI of EEG.

Soms raak ik daar een beetje onzeker van. Moet ik dan misschien toch een stage doen waarbij ik wel een van die twee technieken leer? Deze week besefte ik me dat ik dat niet moet doen. In ieder geval, niet omdat dat goed staat op mijn CV en me makkelijker aan een PhD plek kan helpen. Want, als ik weinig zie in fMRI/EEG onderzoek, waarom zou ik dan in godsnaam volgend jaar gaan solliciteren op een PhD positie voor een onderzoek dat heel veel fMRI/EEG gebruikt? Het onderzoek dat ik leuk vind, wat mij inspireert, is vaak behavioural, eye-tracking of computational modeling. Dan heb ik toch veel meer aan een stage waarin ik ervaring op doe met die methodes! Dat is waarschijnlijk veel relevanter voor het vinden van een PhD positie in de richting die ik wil.

En jammer dan dat het minder stoer staat op je CV, omdat het minder ingewikkeld is dan die andere technieken. Ik denk eigenlijk dat, als ik nu een fMRI/EEG stage zou gaan doen, dat niet per se een gaaf onderzoek zou zijn. Een beetje ongeïnspireerd en saai onderzoek waarschijnlijk, aangezien ik er zelf niet achter sta. Dan kan ik beter een onderzoek gaan doen waar ik intrinsiek voor gemotiveerd ben. Dan werk ik waarschijnlijk veel makkelijker (en krijg daardoor veel meer gedaan), waardoor het ook een veel beter onderzoek wordt.

Dit alles betekent natuurlijk niet dat ik nooit meer dingen doe die mooi staan op mijn CV. Ik ben notabene net 7 weken in de VS geweest met een beurs van het honoursprogramma om een extra onderzoek te doen. En ja, dat staat mooi op mijn CV, maar dat is absoluut niet de reden dat ik het gedaan heb. Ik had een onderzoek in gedachten dat in de VS makkelijker uit te voeren zou zijn dan hier. Het leek me leuk om naar het buitenland te gaan. Ik wilde überhaupt vast een keer een klein onderzoekje doen voor ik aan mijn grote masterstage ga beginnen.

Tijdens dat project waren er twee weken dat ik elke dag voor 9 uur op het lab was, en gemiddeld rond half 8 ’s avonds naar huis ging. Het weekend tussen die twee weken in werkte ik ook door. Met veel plezier zelfs. No way dat ik zo toegewijd was geweest als ik daar gezeten had ‘voor mijn CV’. Dat ik toen zo hard werkte was omdat het onderzoek supergoed liep, omdat het ontzettend leuk was om te doen. En doordat ik me zo inzette ging het nog beter. Toen ik er na twee weken moe van was ben ik weer wat normalere uren gaan werken, en dat was natuurlijk ook prima, toen was het drukke stuk (piloten!) ook voorbij.

Dat wil ik later in een baan ook. Ik wil iets doen waar ik intrinsiek voor gemotiveerd ben. Daar heeft iedereen meer aan. Ik ben zelf gelukkiger en het werk dat ik aflever is (veel) beter. En volgens mij vind ik die baan het makkelijkst met een CV dat reflecteert wat ik leuk vind om te doen, in plaats van een CV dat reflecteert wat ik (of eigenlijk: men) een mooi CV vind.

Oh, en zal ik je iets verklappen? Ik besefte me ongeveer een jaar geleden dat ik nooit meer iets wilde doen omdat het mooi staat op mijn CV. Ik probeer daar sindsdien naar te leven en dat lukt aardig. Wat denk je dat er inmiddels met mijn CV gebeurd is? Het is veel mooier geworden! Ik heb zoveel energie sinds ik van studie gewisseld ben, alles gaat makkelijker en daardoor krijg ik veel meer gedaan.

Misschien heb ik makkelijk praten. Ik heb een mooi CV, mede dankzij de tijd dat ik wel dingen deed omdat ze goed stonden op mijn CV. Ik zit in een vakgebied waar nog onderzoeksgeld te krijgen is. Ik kan me goed voorstellen dat er situaties zijn waarin het handig kan zijn om mijn advies uit de titel niet op te volgen, en ik heb niets tegen hard werken omdat je inkomen nodig hebt.  Maar het maakt voor mij zoveel verschil hoe ik me nu voel (nu ik een studie doe die ik superinteressant vind) vergeleken met hoe ik me eerst voelde (toen ik een studie deed die me niet meer heel erg boeide), dat ik in ieder geval ga proberen me aan mijn eigen advies te houden. Ik hoop dat het blijft lukken :)

California – picture diary

I don’t seem to get around to writing an actual blog post these last weeks, even though I have several ideas / beginnings lined up. To keep you all updated a bit, here’s a photo diary of the labor day weekend I spent in California.

Day 1, Yosemite national park. The smoke from the huge rim fire had blown into Yosemite valley exactly the day I was visiting. I guess I’ll just have to come back another time, which I definitely don’t mind! Even without smoke one day is just too short for such an awesome place. With the smoke as it was we got nauseous from walking only half a mile.

Mariposa County Fair. Fairs are these typical American things. There’s food, there’s stuff we would call a ‘kermis’, there’s a beer garden, there’s live music, there’s local competitions (best cookies, best local cucumbers, best meat goose, etc). I love the name of this town: butterfly is my favorite across-languages word, it sounds nice in almost all tongues. This is a small redneck town (his words, not mine) in the mountains around Yosemite, it’s where my couchsurfing host grew up. It actually used to be the state capital during the gold rush. Anyway, it was fun being at this fair, the nice thing about couchsurfing is that you spend a lot of time with locals so you get to see things most tourists don’t.

From left to right: Ben, my couchsurfing host; me; David, Ben’s friend. These are taken at a vista point on the mountains between Yosemite and central valley. The view was amazing, even with some smoke from the rim fire we could see incredibly far. We spent the sunset here taking goofy pictures. Amongst other things, we discovered that the way Europeans (or at least Duchies) imitate both an elephant and a duck differ significantly from the way Americans do.

Some pictures taken in Merced at the house I stayed in. The left one is a really old mini-door in the wall for the milkman to put the milk in. On the inside the people of the house could say what they would like to have. On the right is a picture of Tiny,  a pit bull, eating some stroopwafel (which I’d brought from the Netherlands as a souvenir for my hosts). I always thought pit bulls were really scary dogs, but I also thought they looked different, so I’m probably just confused with another type of dogs. Anyway, I really liked the house I was staying in, it was my first night on a real mattress in the states (at ‘home’ in Bloomington I have an air bed).

Day 2, Big Sur national park. We took a road trip down the atlantic coast. Highway 1 goes right by the shore, making for a lovely view. It reminded me of the Cinque Terre region in Italy, but way, way bigger and without the cute colourful towns. We had dinner on chairs in a creek, with our feet in the water. The region was so diverse, half a mile away from the coast you were surrounded by mountains and forests, which had a very different feel to them.

This time we spent the sunset at a vista point overlooking the ocean. Wow. To my big surprise we saw whales. The picture on the left was the best I took, but they were actually jumping out and playing. It was so amazing to watch. Crazy Beautiful is the best way to describe the feeling of  that place. The mountains, the vast ocean, the sunset. California was almost overwhelming in terms of beautiful places.

We spent the next two nights at friends of Ben’s. Their guest room was amazing, on the wall it reads ‘be your own kind of beautiful’. The nights spent there were by far the most comfortable I’ve had here, even though I slept way too little during my time in California (there was just too much to do and see). In their study they had a map that covered an entire wall. This is actually something Tijl and me want to have in our home but haven’t figured out how to realize yet. I can now confirm that it is indeed as awesome as I thought it would be. In addition to loving nice sayings (as evident all around the house) the hosts also loved learning new languages. Their dogs are actually trained in Russian and Arabic, how amazing is that!

Day 3, San Francisco. We started our day with at a tea lounge in a park in the middle of the city. I remember from my time in New York how awesome small parks surrounded by skyscrapers are. I had some of the most interesting (and expensive!) tea ever, and really enjoyed starting the day in a big city in such a relaxed spot. We got really lucky with the weather, San Francisco can be cold due to the wind but we actually both got sunburnt.

Of course we also went to all the touristy places. We walked all the way from pier 1 to pier 39, and ran into a nice behavioural science playground next to a museum. I love it when they quote my cat. San Francisco was lovely, I think I never even realized before visiting that it is an important sea port. The golden gate bridge is called that because it was the entrance to the golden coast of California. Both in riches and in looks: the hills between central valley and the coast really did look golden.

We took a boat trip that went underneath the golden gate bridge and around Alcatraz (which I kept referring to as Guantanamo bay by accident…). In the left picture you see both a sailing ship and a mammoth container ship approaching the bridge. The bridge is way higher than I thought it would be, but still mammoth ships can only cross it during low tide. I want to visit San Francisco again and then actually visit the old prison on Alcatraz.

After the boat trip we walked around the city for a bit (those hills!). We ended up eating at a vegan place in Chinatown (not the one pictured, I just loved the colourful wall paintings), they are famous for their fake meats. I usually don’t eat a lot of fake meat but these were tasty indeed (although it didn’t actually taste like spare ribs, in my opinion). We were both so tired that we couldn’t eat more than a few bites, so after dinner we decided to call it a day and head back. I didn’t mind spending only 7 hours there. That was already 7 more hours then I expected to be in San Francisco any time soon and I know I’ll go back anyway.

To conclude, my labor day weekend was amazing. I fell in love with California. Where Bloomington is special because of it’s hippieness (being in the midwest), California seems to be a whole state full of hippies. And there’s so much I didn’t see yet! The weekend was both awesome and exhausting, so I am happy to be back in Bloomington and live normal life again. I am very happy I worked during the may holiday, since it is that money that made this trip affordable to me. I’m actually enjoying traveling so much that I’m thinking about living a bit more frugal to make traveling more of a priority money-wise, but we’ll see if I can actually keep true to that resolution when I’m back home.

Arts and crafts

Blog written last Friday evening – I only put it up now because the pictures needed to be put in. 

Well, dear readers, are you getting bored with all of the excited happy writing yet? Well, I might have some good news for you. Today I had an introduction at the international office and somewhere in the information booklet they gave us is a paragraph about culture shock. It apparently comes in three stages:

1. The honeymoon stage – the newcomer is excited and fascinated by her new surroundings, enjoys the change and finds the difference with her own culture interesting.

2. Culture shock – the newcomer confronts more and more differences to her home environment and will have a culture shock. Characterized by stress, frustration, misunderstandings and negative feelings about the new cultural environment

3. Adjustment – The newcomer eventually understands how things work and how people interact. This enables her to better accept and appreciate the differences and function more effectively in the new environment.

So can you guess what stage I’m in? I wonder what the time-scales associated with these stages are. Most international visitors stay for a lot longer than seven weeks, and I guess that seven weeks is not enough to go through them. I feel more like a visitor than an actual resident, and of course still have my home in the Netherlands. But, who knows, my excitement might die down a bit. I’ll keep you updated on my mental state!

Now that we’ve had that, let me tell you something more about my honeymoon! Bloomington feels like a treasure chest of awesomeness. It feels like at any random moment I can suddenly find myself in an insanely cool situation. So what happened tonight? Two girls at my lab, including my roommate, work at the local clay studio. I was curious about it after seeing lots of pretty mugs, cups, bowls, etc. around the house. My roommate’s shift is friday night, so after dinner I headed out to the clay studio.

The arcade gaming machine at rainbow bakery.

The clay studio itself turned out to be rather quiet, because there was a new bakery opening next door, and they were handing out samples. We decided to go check it out, but I had eaten right before going there and was just looking at the food without trying anything. Then halfway down the shop I spotted something savory and yummy-looking, but it said ‘blabla bacon blabla’, so I sighed ‘ohh, too bad, I don’t eat bacon’ and a girl that works there replies ‘It’s vegan. All of it is.’ Wow. A vegan bakery. Of course I went back to the front and got a plate and tried almost everything after hearing that. I’ve never been at a vegan bakery before! This one was so nice, it’s called rainbow bakery. But that’s not all.

Vegan mini-pastries

On the other side of the clay studio there was also something going on, it turned out to be an art studio where artists can rent some space. It also has a big central part, and tonight they were having a gallery opening. There was live music (a double bas and a guitar with lovely vocals, the band is called Charlie Jesseph) and paintings (or actually: mixed media) by a local artist named Sara Pliske. I love the soft, sweet colours that she uses. The paintings had… texture. I think that might be what mixed media means. If I could afford these paintings I would put one up above my bed and feel like a princess every morning. Yep, a princess.

Painting by Sara Pliske

And that was only half of my evening. I also met a lovely young family who invited me over to come have dinner at their home while I’m here. They had such a nice, bubbly vibe, I really enjoyed talking to them and the friend they had with them. In the Netherlands I don’t have any friends that are marrying / having kids, but here I seem to be in an environment with lots of young families. That’s probably both because people have kids a bit younger here and because the people I hang around with are a bit older (ranges from 23 – 33). At the welcome Elise dinner last wednesday there were two postdocs that had brought their wife + kid along, and at the get together at our neighbours there was also a graduate student with his wife and their son. And of course, even though I myself will be testing adults at the Goldstone lab, I am at a cognitive development lab here, which basically means that we have kids coming in every day.

My awesome roommate Lisa claying with Victor

I have noticed this shift lately in how I feel towards children. When I was younger, I did not see myself having kids – ever. These last few years that has changed, and I am now quite sure that I do want to have children. I guess that happens growing up. So ever since (roughly) being 20 years old  I was at a point where, theoretically, I wanted to have a family ‘when I grow up’, but in practice I still did not feel comfortable around children. This last year has really changed that, and I am now at a point where I genuinely like kids and think they are cute. Tonight was another milestone, because I was actually around a kid (little Victor) and not uncomfortable at all! Haha, the crazy effects Bloomington have on me.

Picture of some of Kim’s posters at the organic store

Yet another part of my evening consisted of meeting the artist that did the posters I saw at Bloomingfoods the other day. She showed me her studio and how she makes the posters, and I will dedicate a  blogpost to that this weekend. Isn’t that a wonderful coincidence? Isn’t the whole evening amazing? I bike downtown to a clay studio, find a vegan bakery that has an opening party, run into the studio of a local artist whose art I was already curious about, make some new friends that invite me over for dinner and get to see a lovely art gallery by yet another local artist, while listening to live music by (you get it…). Also, I didn’t even clay yet, so I’ll go back to the studio sometime next week to try out claying (and get some yummy vegan baked goods next door!).

Charlie Jesseph at the farmer’s market next morning (in a different line-up)

Anyway, as is probably clear by now: I am definitely still in the honeymoon stage. I love it here. I catch myself thinking about when I could come back. I now no longer think that seven weeks is long enough to be here, I’m wishing it was longer. I have already been here for one week, out of seven… time flies! In the back of my head I do know that part of what I’m feeling is the new-ness of it all, and that I will probably come to miss more about home than just having my cats around. But for now, I’m in a happy bubble and enjoying the crap out of it!

Falling in love

So, something has been happening that I did not expect: I’m falling in love with Bloomington. As I wrote yesterday, I could actually see myself living here for a longer period of time. I don’t know if this feeling will last, we’ll see about that, but for the moment I’m happy and feel very lucky to have accidentally picked such a nice place for my stay abroad. Because no, it was not intentionally. People here ask me why I’m specifically here, in Bloomington, and the only answer I can give is that it just sort of fell into my lap (here’s that story).

hippie wall decoration along the bike lane

Let me tell you a bit more about why I like it here so much. Yesterday after work I decided to check out the farmer’s market. I’d read about this concept on American blogs before and was curious. They have the market twice a week, a small one on tuesday and a big one on saturday. The market was really cute and small, and because I was there near closing time not very busy. I found some awesome locally grown tomatoes, I love their colourfulness. I’m really excited about visiting the (much bigger) saturday market, I’ll get up early for it even though it’s a saturday.

those colourful things at the front are tomatoes!

I don’t usually write shoplogs, but right now I want to show the nice things I got at the farmer’s market and Bloomfoods (the organic store I mentioned yesterday). A small flask of extra virgin olive oil, ideal for a short stay and the bottle is so cute! They have a wall at Bloomfoods with huge containers of nuts, grains, seeds, herbs, etc. I got some thyme and some oregano, and am trying to figure out if I can bring some catnip home as a souvenir for Sophia and Plato (I know that on the way in customs wouldn’t have allowed it, don’t know about Dutch customs rules). I also needed shampoo (had only brought a small travel flask that I could take into the plane) and found an awesome local brand that sells all kinds of soaps (my shampoo was made here in Bloomington!). Since Janneke started making her own soaps I rediscovered actual old-fashioned non-liquid soap, and I’m really curious how it feels to wash my hair with it.

Yesterday was a lovely summer evening and on my way home I was thinking how nice it would be to eat outside. Getting home I noticed that our neighbours had friends over and were sitting outside, it looked ‘gezellig’. Within 15 minutes, when I had just started cooking my food, one of them dropped by to invite me + my roommate (who wasn’t home yet) over. I gladly accepted their invitation and took my big bowl of salad over to their patio. More and more people arrived (including my roommate, who was happy to see that I had already joined in). Musical instruments and snacks were brought out, there was a fire and (jumbo sized!) marshmallows. I had a great evening and met lots of new people (some also happened to be in cogsci).

Marshmallows over the fire

I just cannot get over how nice everyone I met so far has been. People here really are more open, helpful and friendly (to strangers) than I’m used to. One of our neighbours regularly visits College Mall, a big shopping center with some stores that I’m curious about, and he offered to give me a ride sometime since it’s not a good neighbourhood to go to by bike from where we live. The other one said I could just come and get basil from the plant he has standing outside. I’m also invited to the next get together, which is on tuesday again but this time at a pub downtown.

Another pretty painting on a building, though it’s hard to tell from this picture

It’s now wednesday evening (I’ve been typing this blog throughout the day) and I just got home from the welcome Elise dinner at my supervisor’s place. It was nice, there were grad students and postdocs from both the Smith and the Goldstone labs, with their families. Imagine two toddlers and a whole bunch of cognitive developmentalists. My first question after meeting a German postdoc’s Chinese wife and their kid was `so you’re raising him German/Chinese bilingual?’, which I later realized is not the first thing most people would ask. I love being around cognitive scientists the whole day, it’s nice that everyone else is just as passionate about their work as I am.

Hi there beautiful!

Speaking about work, there’s not really much to share yet. I’m basically learning python at the moment, since that’s what we decided to program the experiment in. I like programming and I love learning new things, so I’m really having fun. I went from ‘Hello world’ to programs that can read a text file and print a list of the words in there and how often they occur. It’s funny, because last week I learned the same thing in R, where it was much easier (but you have less control/insight). I’m done with the introduction so tomorrow I’ll start working on specifically programming experiments in python.

So anyway, I like it here. The thing I miss most about the Netherlands (whoever you are that’s reading this, don’t be offended now) is my cats. The funny thing is, I’ve been skyping and google-chatting and emailing with friends + family, and it feels like I’m talking to them more now that I am away. Here, throughout the day, there’s also a lot of people around me. But I haven’t seen a single cat yet (apart from some vague images of Plato and Sophia via skype), whereas at home I have cats around me 24/7. A girl at the lab volunteers at the animal shelter, which happens to be right around the corner from where I live, so I’ll come with her next week to pet the kitties there. Also, Tijl tells me that Plato and Sophia have been extremely cuddly towards him since I’ve been gone, so I guess in their own cat way they also noticed that there is one less person around at the moment.

My bag was taken before I had a chance to pack for my trip here

BTW, here’s a contest to make this blog a bit interactive: who can guess how many pictures of my cats are on my computer? Tell me in the reactions and I’ll send whoever is closest a postcard from here! Contest open till september 23rd as I’ll be leaving the week after (feel free to email your guess / post it in the comments)!

First day(s) at work

Yesterday was my first day at the lab, and so far it’s been great. The people are all friendly and I have a nice desk tucked away in a corner somewhere. This is the first time that I actually have my own desk `at work’, and I love it! I can just… leave my stuff there when I go home at night. I had never realized how incredibly convenient that is. It still looks a bit boring at the moment, but I’m putting more things there and it’s starting to really feel like `my spot’. Also, the lab (the whole town, for that matter) is really safe, I can just leave my valuables on my desk and no one will look at them twice.

My desk. Notice the brain on the mug!

The lab has a nice mini-kitchen with a microwave, a fridge, a water boiler and a common tea stash. I guess labs all over the world are the same in that. By the way, in the USA a lab is what we in the Netherlands would probably call a research group. So I’m at the Smith lab, which in the Netherlands would probably have been called the Cognitive Development Group. My own research project is not actually with children, so I’ll be running my experiment at the Goldstone lab (one floor above us). I was a bit confused myself with the `lab’ thing because well…. there are no people walking around in white laboratory coats with fancy biochemical devices. This specific lab actually looks more like a playground, to make the kids feel really at home here (that helps with them behaving naturally). I’ll make some pictures and post them here at some point.

Anyway, yesterday I didn’t actually do much work for the research project yet. I spent part of the morning walking around campus to get checked in at the office of international services, get an IU ID card, email address, etc. Everything was arranged so fast and easy, it was amazing. Turns out was lucky: all of the students will arrive sometime in the following two weeks, so I was there just before the rush hour, which meant that they were fully prepared but not busy yet. I never had to wait anywhere, it was mainly walking around the (pretty) campus to fill out some forms at some places.

My bike (assembled this time) at the bike project

After work (feels weird calling it that… but that’s what it’s like) I went to the bike project once more, this time to get a basket and to fasten some of the screws that I hadn’t been able to fix properly with the outside-attached-to-wires equipment. Now I can properly do my groceries by bike, which everyone there thought was very Dutch of me. All the people there were very nice, I met (amongst others) a local who had served in Germany as a military who asked if I was German and an IU student with Polish roots who asked if I was Polish. Turns out you can actually study Polish at this university. I checked the university website out (I had honestly never done that before, I only ever visited the psychology page) and it turns out you can study Dutch here as well. Wow! I wonder how popular that is.

I also went to the local organic store (they call it a co-op), which is right around the corner of the bike project. I immediately felt at home there, all kinds of hippie foods and hippie customers. They also have a cafe on the inside, which is decorated with lovely posters. The food was a bit expensive though, so I didn’t get much. I did find weird blue/purple-ish corn-sesame chips that I just had to buy. Another thing I got was a foldable cotton bag to keep in my school bag for if I want to do groceries on my way home from work. It’s amazing how many plastic bags I accumulated at my first midnight-visit to the supermarket. They have people at the check out stations to pack your shoppings for you, and they double-bag everything.

I especially loved this poster

By the time I got home I was completely exhausted and overwhelmed. So many new faces, new impressions, new places. Today was better, probably because I had a good night’s rest and (slightly) less new impressions to process. Right now I need to go to sleep, but there’s so much more I want to tell! A farmer’s market, American food, our awesome neighbours and  the weird feeling that I could actually see myself happily living here.

first impressions

I survived my first day here! Well, actually, I did a lot more than just making it through the day. I got myself a bike, an american phone number and had a first look around Bloomington. Let’s get back to where I left off. It turned out that our plane needed maintenance, and they weren’t sure where the mechanic and the necessary parts were.  In the end they just fixed another plane for us, so by the time the mechanic got there we were happily boarding the other plane. This was a good thing, since else we probably would have arrived in Indianapolis after the last shuttle bus to Bloomington had already left.

Some of the other sherwood hills houses (mine looks exactly like it)

Once I got to Bloomington (about 23.30 local time, so 5.30 Nijmegen time) my roommate picked me up. I had entered in some kind of `I can stay awake forever mode’ and since the grocery store was still open and my roommate would be away the next morning we decided to do some midnight grocery shopping. Actually, it turns out that our nearby supermarket is open 24/7, which is really convenient. Or maybe really inconvenient, since you can keep putting of going to the store forever.

The patio of our house (+ my bedroom window) as seen from the main street

After some midnight pasta I went to sleep and, to my surprise, woke up well-rested at 8.20 local time. So no jet-lag for me this way, I guess it’ll come after the flight home. I spent the morning unpacking and finding my way around the house (which, to be honest, mainly boiled down to getting my laptop on the wifi). In the afternoon I walked downtown. There happened to be a phone shop quite near my house so within 15 minutes after leaving the house I was all set with an american phone number in my regular phone, I was really happy that it was all so easy.

The first US flag that I encountered on my walk downtown…

… and the second. Both within 3 minutes from starting out.

It was nice to have a look around the town where I’ll be living these two months. The town looks really friendly and rather different from Dutch towns. Luckily, this is a really bike-friendly city. They made a special bike track that takes me from my home to the city centre and campus area, it’s where the old railroad used to be and it looks like a park. After a whole day of walking I was really happy to buy a bike at the end of the afternoon. I got it from craigslist, the american version of `marktplaats’, and it turned out to still be in the box. Which meant that it still needed to be assembled.

my bike at this point in the story

Across the street from where I bought the bike is the Bloomington Community Bike Project (I’ll explain some more about this later), they were closed but outside they also had some tools as a facility for bikers using the b-line (the special bike trail I mentioned). Unfortunately, halfway through assembling it I managed to slide the seat post (the cylinder that the seat rests on) into the frame, where it got stuck. At that point I thought I’d basically ruined my new bike so that it could never have a seat. I asked a passing cyclist for some help and he happened to have some tools in his backpack. People that ride a bike here usually have mountainbikes or racing bikes, so they often know something about bikes. This guy really knew what he was doing. He got the thing out within a minute and we finished setting up the bike together. Or, you know, he did while I watched. I really was grateful to be able to ride the bike home.

the bike trail (though it looks more like a park to me)

Another plan I have is to go to the Community Bike Project next weekend and volunteer. If you volunteer for 3 hours (during which you’ll learn a lot about bikes and how they work) you can then start assembling your own bike from scratch using used parts that they have available there. I’d love to learn more about bikes, and be able to put a mountain bike together and take care of it. The bike I have now is a cruiser with pedal-breaks and no gears, and this earn-your-bike programme seems like a nice way to get myself a bike for trips around the countryside while getting to know some people (and keeping me busy the first weekend).

sign says 83 degrees, fahrenheit is really funny if your not used to it yet

The weather has been great so far, it’s really hot and sunny, although the locals say that it’s a mild summer this year. I’ll probably get back more bronzed than I’ve ever been in October before, since September weather here is like non-cloudy August weather at home. Anyway, I’m all set up for my first day at university tomorrow. My bags are unpacked and I have a list with some stuff that I need to arrange for my stay here. I’m really looking forward to meeting everyone from the lab and seeing the labs that I’ll be working at.  Next wednesday there will be a welcome Elise dinner at my supervisor’s place, so that’s really nice.

My room (one of the things I need to get is obviously a smaller towel)

Arrived

As promised, I’ll blog about my stay in the USA for these next couple of weeks. I’m not sure yet how often I’ll have time to do this, but we’ll just see along the way. Right now I’m at the airport in Minneapolis, my flight to Indiana got delayed so I have some time to kill. Yay for free airport wifi!

The water tastes weird, the money feels like fake monopoly money and people have a hard time understanding my oh-so-Dutch English accent. I like these little things, they make it very clear to me that I am traveling, maybe even more than the weird thing where my computer now says it’s 23.37 whereas it is obviously daytime here. Anyway, let’s get back a bit.

This morning I got up at 4.30 to get ready to go. After some initial morning-grogginess (doesn’t help that it’s so hard to eat when you’ve hardly slept) my parents picked me + Tijl up by car and drove me to Schiphol to see me off. We were there quite early so we had some time to drink a cup of tea. Seven weeks, although it’ll be the longest that I’ve ever been away from home, is not super-long, so I was quite OK saying goodbye. It was nice having my parents and Tijl there, made me feel loved. There was one moment after saying goodbye when I was standing next to a family that, one after the other, started crying. That did make me feel a bit emotional.

Comfy outfits for the win! I do look a bit like a (happy) zombie due to the early rising…

The person that booked the seat next to me apparently missed their flight, so I had a rather comfortable one with an extra cushion, lots of extra room and no awkward wriggling past your neighbour going to the toilet (which is nice, since I went like 6 times….). The movie-selection they offered was good, I watched Life of Pi and Brave, two movies that were on my watch list anyway. They also had TED-talks, so after dozing for a bit I woke up with some inspirational talks. The meals were nice as well, I hadn’t been able to find vegetarian with the dietary wishes while booking tickets so I just selected vegan (turns out vegetarian is so normal they don’t need to know in advance…). The special meals were always distributed first so I was done eating by the time the regular-food cart made it to my seat.

Upon arrival we had to stand in a long, long line to go through customs and immigrations. There was a lot of stress around me, most people had to transfer to other flights as well and didn’t have as much transferring time as I did. By the time I got through all of the security lines I was so tired that it made me feel stressed out, but some nice hot food and a coke did their magic and got me feeling happy again. So here I am now, and it looks like I’ll be traveling for 24 hours by the time I actually get to Bloomington.

Vierdaagsedagboek

De afgelopen week heb ik de Nijmeegse vierdaagse gelopen. Voor wie het niet kent: een wandeltocht waarbij je vier dagen achter elkaar 30, 40 of 50 km in de omgeving van Nijmegen wandelt. Samen met de bijbehorende vierdaagsefeesten is dit het grootste evenement dat mijn stad heeft. Welke afstand je moet lopen om een medaille te krijgen is afhankelijk van je leeftijd en geslacht. In mijn geval is het 40 km, maar mijn wandelmaatje, een jongen, moest 50 km.

Dag 1 – de dag van Elst

Ik lig rond half 10 ’s avonds op bed en sta rond 5 uur op. Mijn vriend daarentegen is net voor ik ging slapen naar de stad gegaan en komt rond half 6 ’s ochtends thuis van het uitgaan. Met een groep hebben ze mijn wandelmaatje uitgezwaaid, die om 04.00 startte. Om 06.15 is het dringen voor de start, maar na een kwartiertje kom ik erdoorheen. Helaas is het daarna niet veel rustiger en kan ik pas als we uit de stad zijn mijn eigen tempo wandelen. Het wandelen gaat prima, en omdat mijn wandelmaatje een flinke voorsprong heeft (de 50 vertrekt om 04.00) loop ik vrijwel zonder pauze door tot het samenvoegpunt van onze routes in Arnhem Zuid.

Het tweede stuk van de route valt me zwaar. Ik zou eigenlijk de 50 lopen, en had daar ook voor getraind, maar liep tijdens de allerlaatste training een teen-blessure op. Ja, ik heb het ook niet verzonnen. Zo’n 12 km voor het einde is de laatste medische post van de dag, en ik besluit toch even met mijn blessure binnen te lopen. Mijn voet wordt gemasseerd (voor het eerst ooit dat ik een professionele massage krijg!) en daarna loop ik weer iets fijner.

Het laatste stuk van de eerste dag is een hele lange dijk langs de Waal. Je ziet Nijmegen in de verte al liggen maar moet stiekem nog een heel eind. De brandende zon en de drukte maken het een zwaar stuk. Jaren geleden, tijdens mijn eerste vierdaagse, regende het die dag. Ik weet niet wat vervelender is. Tegen de tijd dat we Nijmegen binnenlopen loop ik niet echt soepel meer, mijn teen speelt weer op. Ik hoor iemand in het publiek over mij zeggen `oeh, nu al zo lopen, en ze moet nog 3 dagen’. Ik voel me gefrustreerd, want heb vaak zat stukken langer dan 40 km gelopen zonder ergens last van te hebben.

Thuis neem ik, op aanraden van de sportmasseur, een koud voetenbad. Ik leg mijn benen hoog, maar het helpt allemaal niet veel.  De pijn en de stijfheid in mijn spieren gaan niet echt weg. En ik moet nog 3 dagen.

Dag 2 – de dag van Wijchen

De eerste 10 km vallen me zwaar. Pas na 10 km zijn we eindelijk Nijmegen uit, en dat voelt zo alsof je nog helemaal niet ver bent gekomen. Ik pak voor het eerst mijn mp3 speler erbij, om me er een beetje doorheen te slepen. Na mijn rustpauze wacht ik tot er een groep zingende militairen voorbijloopt, zodat ik daar achteraan kan haken. Marsliedjes zingen tijdens het wandelen helpt ontzettend om je voeten te vergeten. Op sleeptouw bij de groep militairen haal ik het tot Wijchen, maar makkelijk ging het niet.

Bij de eerste medische post besluit ik toch maar weer te stoppen, al kost het tijd. De wachttijd voor blaren prikken is dik twee uur (!) en die voor medische behandeling ruim een uur. Gelukkig blijkt de wachttijd voor sportmassage maar een klein half uurtje te zijn. Ik krijg een blinde masseuse, en zij kan me ook  uitleggen wat ik verkeerd deed met mijn tenen, zodat ik dezelfde blessure niet nog eens ga oplopen en weet welke tegenbeweging ik hiervoor kan maken.

Op sleeptouw van een groep zingende Engelse girl scouts red ik het tot het samenvoegpunt met de 50. We lopen door het centrum van Wijchen, waar het feest is. Dat helpt, de muziek en de vrolijke mensen doen veel voor me. Het weer is vandaag ook fijner, het is lichtbewolkt en lang niet zo warm als de vorige dag. Even later pauzeren we om te eten, en als we opstaan zijn mijn kuiten verzuurd. Ik loop weg met zo’n 2 km per uur, na 10 minuten heb ik het eruitgelopen en wandelen we weer op normaal tempo. Tegen de tijd dat we in Beuningen aankomen is het eindelijk middag – het is zo raar om nog `goedemorgen’ te horen als je al ruim 6 uur onderweg bent. Ook in Beuningen is het feest, en blijkbaar kan ik nog best wandelend de macarena meedansen.

Het laatste stuk van de dag is echt afzien. Iedere keer als we even gestopt zijn, al is het alleen voor een toiletbezoek, verzuren mijn kuiten, en inmiddels krijg ik het er niet meer uitgelopen. Aan de rand van Nijmegen wissel ik mijn wandelschoenen voor wandelsandalen, dat had ik ooit als tip gekregen en ik wil het uitproberen. Helaas loopt het niet fijner, zelfs iets slechter, maar ik heb geen zin om te stoppen en mijn opgezwollen voeten weer terug in de wandelschoenen proberen te dwingen. Ik loop langzaam, word aan alle kanten ingehaald. Vaak lopen mensen een klein stukje naast me en vragen ze me of het nog wel gaat. Of ik een arm nodig heb. Strompelend kom ik over de finish. De mensen waar ik elke dag mijn controlekaart inlever zeggen `tot morgen’, maar ik geloof er niet in. Als ik dat zeg antwoorden ze: `Tuurlijk wel. We zien je morgen, en daarmee uit.’

Op de fiets naar huis barst ik in huilen uit. Alles doet pijn en ik ben ervan overtuigd dat ik morgen uit ga vallen. De derde dag, met de zevenheuvelenweg, staat bekend als de zwaarste. Eenmaal thuis blijk ik aan de 4 km op sandalen ook nog een blaar overgehouden te hebben. Mijn geblesseerde teen is opgezwollen en mijn kuiten voelen alsof ze nooit meer zullen ontspannen. Ik maak me ook zorgen om de zwelling en de blessure – wat als ik iets in mijn voet blijvend beschadig? – en sta op het punt om mijn wandelmaatje te bellen dat ik morgen niet meer van start ga. Vriendlief stuurt me naar de medische post. Daar wordt naar mijn voet gekeken, en de verpleegkundige verzekert me dat de zwelling erger voelt dan dat het is, niets met de blessure te maken heeft en dat de pijn misschien inconvenient is maar zeker niet gevaarlijk om mee door te lopen. Fuck, en ik hoopte nog zo dat ze me zouden verbieden om morgen te starten, dan hoefde ik dat niet zelf te beslissen.

Thuis aangekomen besef ik me dat de blaar pijn doet bij het lopen. Via facebook weet ik aan pleister-tape te komen en op een provosorische manier prik ik hem zelf. Vriendje masseert mijn kuiten met tijgerbalsem, en dat werkt ook wel aardig. Ik ga slapen met het idee dat ik in ieder geval moet starten en daarna wel verder zie. Bovendien hebben mijn zusje en twee vrienden beloofd om vlak na de start te staan om me uit te zwaaien, en dan kan ik moeilijk niet op komen dagen.

Dag 3 – de dag van Groesbeek

Wonder boven wonder loop ik fluitend weg. Tijdens het ontbijt heb ik een pak ijs op mijn opgezwollen tenen gelegd, en na het ontbijt heeft mijn vriendje, half slapend, mijn rechterkuit nog eens met tijgerbalsem ingesmeerd. Ik kan het nauwelijks geloven, maar eigenlijk voel ik vanaf de eerste stappen aan dat ik echt niet ga uitvallen vandaag. Mijn zusje loopt driehonderd meter met me op en een kilometer verder staan mijn vrienden. De ene is net op en de andere is nog net wakker na het uitgaan, een grappige combinatie, want allebei staan ze te stuiteren van de energie. `Je ziet er goed uit!’ en zo voel ik me ook.

In Malden staat mijn moeder langs de kant met een Zeeuwse bolus – hmmmm. Ik laat mijn trainingsbroek en shirt met lange mouwen bij haar achter. Mijn sandalen zijn deze dag ook niet meer mee, dus mijn tas is lichter dan ooit. Ik krijg energie van het feit dat het zo goed gaat en loop iedereen voorbij. Voor het eerst kom ik eerder bij het samenvoegpunt aan dan mijn wandelmaatje, en ik vier het met een frietje en een koude cola. Het is weer heet en warm, zout eten gaat er een stuk beter in dan de broodjes in mijn tas. De tas is trouwens super – in het tweede flesje water drijft rond het middaguur nog steeds ijs.

In breedeweg voegt een oud-studiegenootje zich bij ons, en mijn wandelmaatje heeft al de hele dag een vriend uit Limburg bij zich, dus we zijn met zijn vieren. Er worden marsliedjes bijgepakt en al zingend vliegen we over de zeven heuvels heen. Door de volle zangstem van het studiegenootje gaan mensen voor ons aan de kant alsof ze een peleton militairen verwachten – ideaal!  Ik weet dat als ik vandaag haal, ik de vierdaagse helemaal kan uitlopen, want uitvallen op de vierde dag ga ik niet doen. Ik denk dus niet aan morgen en concentreer me op vandaag uitlopen. Vrienden smsen hoe het gaat en ik sms terug `I’m walking on sunshine’, want zo voelt het.

Op de laatste 8 km wordt de dag toch nog zwaar. Het was eigenlijk niet zo slim dat we zonder pauze vanaf het samenvoegpunt tot Nijmegen doorlopen, maar op het moment dat we ons dat beseffen zijn we al zo dicht bij mijn huis (waar we sowieso zouden stoppen) dat we toch doorlopen. We lopen Nijmegen in langs het klooster waar ik woon, en daar staat vriendje met een bak komkommers en Janneke met een verse fruitsmoothie – hmmmm. Na die pauze hobbel ik het laatste stukje heuvelaf met zere voeten en verzuurde kuiten. Gelukkig is het niet ver meer. De mensen van de controlekaarten zeggen `Zie je wel!’ en ik ben blij dat ze gelijk hebben gekregen. Voor mijn gevoel heb ik de vierdaagse al gehaald. Wat een wonder, dat mijn voeten (incl. blaar) het vandaag beter deden dan gister.

Thuis aangekomen blijkt de blaar drie keer zo groot te zijn geworden – maar gelukkig is hij naar de zijkant van mijn voet verschoven, dus ik kan er nog op lopen. Ik spreek met de blaar af dat hij best morgen weer groter mag worden, zolang hij aan de zijkant van mijn voet blijft.

Dag 4 – de dag van Cuijk

De laatste dag alweer. Ik  Bij de start staan mensen te grappen `Wat moeten we nou, als we morgen weer rond 4 uur wakken worden?’ `Rondje om het huis heen lopen en weer naar bed’. Als ik er na anderhalf uur een beetje doorheen zit raak ik aan de praat met iemand, en kletsend met hem en zijn wandelmaatje loop ik tot Overasselt zonder mijn voeten nog te voelen. Zo grappig, wat afleiding met je doet. In Overasselt stop ik voor het eerst en mijn kuiten verzuren gelijk. Dat belooft wat voor de rest van de dag. Na Overasselt lopen we een heel stuk over de dijk langs de Maas, wederom in de volle zon. Op de vierde dag lopen we ruim 42 km, en na dagen van 39 km betekent dat dat elk bordje met `nog x kilometer’ een teleurstelling is, want voor mijn gevoel was ik al verder.

Tegen de tijd dat ik bijna bij Cuijk ben, waar het samenvoegpunt ook is, ben ik flauw van de honger. Ik besef me dat ik al dik 20 km heb gelopen met (op het ontbijt thuis na) niets anders dan een kopje soep, een ijsje en een half broodje als brandstof. Maar het brood krijg ik niet door mijn keel met de hitte. Ik wil eigenlijk niet stoppen (mijn wandelmaatje zit al een kwartier bij het samenvoegpunt), maar als ik de pastakraam zie staan loop ik er toch naartoe. Ik ben die ochtend vergeten mijn contante geld aan te vullen en blijk niet genoeg te hebben. Normaal hebben ze wel een pinapparaat, maar die heeft te weinig bereik. `Wat had je willen hebben?’ vragen de mensen van de kraam. `Weet je wat meis, volgens mij ben jij wel te vertrouwen. We geven je een kaartje mee met ons rekeningnummer en dan betaal je later maar.’ Ik kan mijn geluk niet op. Het bakje pasta is heerlijk en ik word zo blij van het vertrouwen dat ik krijg. Helemaal opgepept loop ik verder.

Ook in Cuijk is het feest, en dat loopt lekker. Normaal ben ik niet zo van de doef-doef-doef muziek, maar als je wandelt is alles met een flinke bas heerlijk. In Cuijk haakt ook het studiegenootje weer aan, en zingend komen we in Mook aan. Vanaf daar lopen we op de rijksweg, die in Nijmegen overgaat in de Via Gladiola (het ere-stukje, de laatste paar kilometer). Al de hele dag wordt er druk met 5 groepen mensen heen en weer gesmst – hoe laat verwacht je er te zijn, wanneer moeten we klaarstaan, waar zijn jullie inmiddels?

Ik loop absoluut niet gemakkelijk meer, mijn kuiten zijn niet meer losgekomen. Eerst moeten mijn wandelmaatjes inhouden voor mij, maar als we aanhaken bij wat soldaten verbazen ze zich over het tempo dat ik blijkbaar stiekem toch nog kan. Het is zo grappig hoe dat werkt, op de een of andere manier gaat lopen makkelijker als je met een hele groep in de pas loopt. De voorste soldaat, een meisje van mijn leeftijd, draagt de vlag. `Isn’t it heavy?’ ja, hij is erg zwaar, en nee, ze wisselen niet af, zij heeft hem al drie dagen. Wat een bikkel. Ik besluit dat mijn verzuurde kuiten wel meevallen.

In Malden krijgen we beschuit met aardbeien van mijn ouders en de eerste gladiool – er is een hele bos, maar gladiolen zijn zwaar dus ik neem er maar een mee. De laatste kilometers zijn afzien, en als we eindelijk bij het eerste groepje op de Via Gladiola zijn (vrienden van natuurkunde, inclusief mijn vriendje en de vriendin van mijn wandelmaatje) val ik ze huilend in de armen. Niet van verdriet, maar gewoon van opluchting, dat ik het gehaald heb tot hier. Sinds dag 3 wist ik dat wel, maar op dag 2 geloofde ik het niet meer en die spanning komt er nu uit. Ik krijg meer bloemen en snoep, en de vriendin van mijn wandelmaatje biedt aan mijn tas over te nemen, ze loopt toch met ons mee tot de finish. Ik wil hem graag zelf dragen, met de gladiolen eraan vast, maar vind het meelopen tot de finish een goed idee en vraag mijn vriendje hetzelfde te doen.

Die laatste kilometer komen we de andere 3 groepjes toeschouwers tegen. Ik loop steunend op de arm van mijn vriend, en iedereen roept `Nog heel even meissie, je bent er bijna, je kan het’. Bij de laatste bocht neemt mijn wandelmaatje mijn andere arm, en met zijn vieren lopen we arm in arm de finish over.

Eenmaal thuis zorgt Janneke voor me – ik krijg een voetenbadje, eten en drinken en hoef niet op te staan. Mijn vriend moest nog teruglopen en zijn fiets ophalen enzo. Aan het eind van de middag masseert hij mijn benen weer met tijgerbalsem, en opeens barst ik van de energie. Voor ik het weet hebben we samen het huis opgeruimd, heb ik me omgekleed, en loop ik alweer een uur rond. Ik strompel nog wel een beetje, maar vergeleken met de voorgaande dagen is het super. Het enige want ik dan deed als ik thuiskwam is op de bank liggen, na het eten naar boven strompelen en dan op bed liggen.

Het eten dat over was van gister blijkt niet meer goed te zijn en we bestellen pizza. Mijn ouders komen de rest van de gladiolen en allerlei achtergelaten spullen brengen. Ik heb mijn medaille opgespeld en glim van trots. De hele avond heb ik een brede glimlach die ik niet van mijn gezicht af krijg. Als we de pizza op hebben barst ik nog steeds van de energie en we besluiten naar de stad te fietsen waar een vriendin, die donderdag speciaal voor mij vroeg is opgestaan en me die middag ook heeft binnengehaald, een paaldansoptreden heeft. Ze is helemaal blij verrast dat ik er ben en omdat ik nog steeds energie heb besluiten we door te gaan naar cafe Samson, waar we aansluiten bij een hele groep studiegenootjes die ons ’s middags binnenhaalde. Ook mijn wandelmaatje is daar. In de stad zie ik veel mensen met de vierdaagsemedialle opgespeld, blijkbaar ben ik niet de enige loper die een energiekick heeft.

We hebben het over de vierdaagse, en als studiegenootjes het erover hebben volgend jaar misschien wel te willen gaan lopen hoor ik mezelf zeggen dat ik dan misschien ook wel weer meeloop. Ik voel me zo heerlijk, dat gevoel van die glimlach die je niet van je gezicht af krijgt is geweldig. Terwijl ik de halve vierdaagse gedacht heb `Waar ben ik aan begonnen, het doet zo’n pijn, dit nooit weer’. Ik neem een speciaalbiertje en raak er ongeveer dronken van. Het is dan ook al ver na mijn vierdaagse-bedtijd. Helemaal tevreden en een klein beetje draaierig ga ik slapen.

best case scenario – or even better

Jessica Mullen heeft een worksheet die `best case scenario‘ heet. Het idee is heel simpel: bedenk voor vandaag, morgen, volgende week, volgende maand en volgend jaar het best mogelijke scenario. Geloof me, dat is leuk om te doen. Als je alle remmingen en angsten loslaat, wat zou je dan willen? Waar zou je dan willen zijn met je leven, over een maand, of een jaar? Of zelfs over 5 jaar, en over 10 jaar? Je hoeft het niet eens op te schrijven, bedenk het gewoon. Ik heb me er laatst een volledige fietstocht mee vermaakt.

Een tijd geleden had ik een afspraak met een docent van mijn studie, en ik ging er schoorvoetend heen. De details zijn niet belangrijk, maar ik dacht dat ik ging vertellen dat ik een vak niet zou afmaken en ik baalde daarvan, want ik wilde eigenlijk wel haar begeleiding bij mijn project in de VS. Uiteindelijk was het een superleuk gesprek, ging ik het vak inderdaad niet afmaken en was ze haast nog enthousiaster dan ik over mijn project in de VS en wil ze me graag begeleiden. Dat gesprek was uiteindelijk beter dan het beste scenario dat ik me had kunnen voorstellen.

Nog iets langer geleden had ik een andere afspraak, een gesprek met een van de studentendecanen van de universiteit. Ik wist niet precies waarom ik de afspraak had gemaakt, maar hij was wel mijn contactpersoon geweest tijdens mijn burn-out jaren geleden en het leek me relevant hem te vertellen dat ik van studie aan het wisselen was enzo – deels ook omdat ik aan het eind van mijn studiefinanciering gekomen was en de universiteit me een fonds had toegewezen omdat ik om medische redenen studievertraging had opgelopen. Ook dat gesprek ging beter dan het best mogelijke scenario. Hij leidde, als vanzelf, het gesprek en begon over een ander fonds waar ik eigenlijk ook voor in aanmerking kwam en waarmee ik een heel jaar in plaats van een paar maanden gecompenseerd kreeg. Financieel gezien was dat natuurlijk ontzettend goed nieuws, zeker omdat ik dus uiteindelijk ruim 7 jaar ga studeren in plaats van de 5 waarvoor ik stufi zou krijgen.

Meer dan een jaar geleden moest mijn vader naar het ziekenhuis voor een zware en, zeker voor hem, enigszins risicovolle operatie. Ik vond het doodeng, al ben ik met een chronisch zieke vader wel wat ziekenhuisopnamen gewend, en merkte dat ik heel gespannen was in de tijd voor die operatie. Na de operatie had ik mijn vader aan de telefoon, die me vertelde dat het ontzettend goed was gegaan. Vooraf gezien was het idee dat, als alles goed ging, hij er met een stoma en zonder verdere complicaties uit zou komen. Maar het was uiteindelijk zo verrassend goed gegaan dat die stoma niet nodig was. Mijn vader is geen emotioneel persoon, en het was zo bijzonder om de emotie in zijn stem te horen toen hij het vertelde – dat het deze keer eens beter was gegaan dan verwacht, dat hij daar zo gelukkig mee was.

Die momenten zijn me allemaal bijgebleven. Ik geloof dat het kan uitkomen, het best mogelijke scenario – of zelfs iets nog beters, zo goed dat je het je niet eens kan indenken. Jessica Mullen heeft deze worksheet gemaakt vanuit het idee van the law of attraction. Los van of je wel of niet in the law of attraction gelooft of er mee werkt, volgens mij is dit gewoon een fijne oefening die helpt met positief in het leven staan, met het geloof dat alles wel goed komt en dat er mooie dingen voor je in het vooruitzicht liggen. Mocht je meer willen weten over the law of attraction en waarom het fijn is om ermee te werken, op een manier waar ik in ieder geval achter sta, dan verwijs ik je graag naar dit ontzettend goede artikel van the self help hipster.

PS. voel je vrij om in de comments jouw best mogelijke scenario te delen, of het nou voor vandaag of voor over 50 jaar is. Mijne is dat ik over twee weken de vierdaagse met veel plezier uitgelopen heb, al mijn tentamens gehaald heb en dat de voorbereidingen voor mijn project in de VS heel erg goed gaan.